Koha kalon.
Pavarësisht se ndonjëherë të duket sikur ulet aty me ty e numëron tik-tak-et, e ndonjëherë zhduket para syve të tu, sado që ti mundohesh ta ndjekësh nga pas. Vrapi i saj është i pamëshirshëm. E ti, si një maratonomak i maratonave të tik-tak-eve të zemrës e jo të kohës, nuk e kupton vrapin e saj, nuk ia ndjen ritmin, e jo më ta barazosh atë me ritmin tënd. Ti mendon se duke e vëzhguar nga larg, tashmë si një spektator pa ndonjë qëllim të posaçëm në atë karrige, do arrish të mësosh diçka më tepër, për këtë të mistershme që të gërryen shpirtin nga brenda, e si për inatin tënd buçet në veshët e tu të lodhur nga ndotja akustike e brohorimave të atyre qe dinë të jenë maratonomakë të vërtetë; tik-tak.
Ky tingull të çmend. Do doje për pak çaste të ishe i shurdhër dhe solidarizohesh me ata që fati i ka tradhëtuar dhe u ka falur këtë veçori, që për ty në ato momente do të ishte një çlirim e një shpëtim njëkohësisht.
Pastaj kujtohesh se të dëgjuarit është me ty për të të servirur edhe tingullin tënd të preferuar. Tik-Tak-un tjetër, atë të zemrës sate e zemrës së saj, atë që kurrë nuk lodhesh së dëgjuari, së kënduari, së ndjeri, pavarësisht se i ulur si spektator, vëzhgon tik-tak-et e kohës të kalojnë pa të përshëndetur.
Pikërisht në atë çast ndihesh i plotfuqishëm, ke arritur të mposhtësh një makth që gjithmonë ke menduar se do të të mposhtte. Je ti kundër kohës e koha kundër zemrës.
Ama kjo e fundit toleron, pret, nuk lodhet, qan, çirret e herë-herë edhe meket, por kurrë nuk i dorëzohet kohës. Kurse ti, ti, tashmë e ke bërë zgjedhjen tënde; ti i dorëzohesh zemrës.